Program:
Scarlatti: Pianosonate i A- dur, E-dur og C-dur.
Bohuslav Martinu: ”La Revue de cuisine”, op. 161.
Schubert: fra kvintetten “Die Forelle”, D667:sats 4, «Tema med variasjoner»
George Gershwin: “Walking the dog” fra filmen “Shall we dance” (1937)
Gloppen tango- & salongorkester : TBA
Musikarar:
Atle Sponberg, fiolin og humør
Ann-Helen Moen, song
Sveinung Bjelland, piano
Liv Hilde Klokk-Bryhn, fiolin
Per Kristian Skalstad, fiolin og direksjon
Ida Klokk-Bryhn, bratsj
Aine Suzuki, bratsj
Audun Sandvik, cello
Frida F. Waaler Wærvågen, cello
Zoran Markovic, kontrabass
Embrik Snerte, fagott
Björn Nyman, klarinett
Per Håkon Oftedal, trompet
Programomtale - ved husskribent Arne Søholt:
Domenico Scarlatti:
Tre pianosonater: A-dur, E-dur og C-dur.
Vi seier gjerne at barokken varer til ca. 1750. Men lenge før den tid hadde det vakse fram nye stiltrekk, som braut med den tunge barokken. Vi er på veg over i rokokkoen og den galante stilen. Alt blir enklare, lysare og luftigare enn i barokken. Det tunge, prangande og imponerande blir erstatta av det lette og elegante.
Sentral i denne utviklinga er den italienske komponisten og cembalisten Domenico Scarlatti. Han er fødd i 1685 i Napoli, samme året som dei to store barokk-gigantane Händel og Bach. Han var son til komponisten Alessandro Scarlatti.
Scarlatti arbeidde som kapellmeister og musikar m.a. i Roma, London og ved hoffa i Lisboa og Madrid. Han skreiv 12 operaer, to oratorium. ca. 70 kantater, tre messer, Stabat mater, Te deum og motettar. Men aller mest kjent er han nok for sine 555 einsatsige klaversonatar, og det er nok med desse han har sett sterkast spor etter seg i musikkhistoria. Dette er, ikkje minst takka vere den harmoniske djervskapen, nytt og moderne.
Elles er det påfallande lite vi veit om Scarlattis liv og virke. Vi kjenner til nokre episodar og anekdotar, som at skal ha blitt utropt som ein betre cembalist enn Händel etter ein «duell» i Roma. Påfallande er det også at berre ein brøkdel av komposisjonane han blei utgitt medan han var i live.
Bohuslav Martinů:
La revue de cuisin, H. 161
I. Prologue, II. Tango, III Charleston, IV Final
Den tsjekkiske komponisten Bohuslav Martinů (1890 - 1959) var utdanna fiolinist, men begynte tidleg å komponerer utan noko formell opplæring i komposisjon. I sine tidlege komposisjonar er stilen klart påverka av Debussy og impresjonismen. Etter kvart gjekk han bort frå impresjonismen, og vende seg i staden til Stravinskij og tok opp i musikken sin rytmiske element, også frå jazz. Etter kvart nærmar han seg neoklassisismen. Men Martinů henta også i høg grad inspirasjon frå tsjekkisk folkedikting og folkemusikk. Musikken har ofte eit «musikantisk» og ofte vitalt og dansbart preg. Rytmikken er variert, og stadige taktskifte er ikkje uvanlig.
La revue de cuisin er ein ballet i ei akt, komponert i 1927. Originaltittelen er Kuchyňská revue. og betyr «kjøkkenrevyen». Suiten frå denne balletten, som blei urframført i 1930, har fire satsar. Musikken har innfløkte taktskifte, særleg i sistesatsen, som vekslar mellom 2/4, 3/8 og 4/8 på ein tilsynelatande tilfeldig måte, og der typiske jazzelement frå denne tida blir tydelege. Også instrumentringa er til ein viss grad påverka av jazz.
Franz Schubert:
4. sats, Tema med variasjonar frå Forellekvintetten, D 667
Franz Schubert blei berre 31 år gamal. Trass sine få leveår skreiv han overraskande store mengder orkestermusikk, kammermusikk, klavermusikk, kyrkjemusikk, sceniske verk, vokalverk og vil vel med sine meir enn 600 lieder vere den store lied-komponisten.
I periodar, særleg mot slutten av livet, var Schubert mykje plaga av sjukdom og tungsinn. Musikalsk kjem dette til uttrykk ikkje minst i songsyklusen Die Winterreise. Men samstundes maktar han å skrive sorglaus musikk, full av sprudlande glede. Eit god døme på dette er Forellekvintetten, som han skreiv i 1819. Denne musikken er lys og lett gjennom alle dei fem satsane. Eit par år tidlegar hadde Schubert skrive lieden Die Forelle (Auren). Dette er ein munter lied med ein fengande melodi, og eit klaverakkompagnement som i seg sjølv fortel historia om den glitrande bekken som auren buktar seg i.
I 4. sats av Forellekvintetten brukar han denne melodien som tema med variasjonar. Og det er denne satsen som har gitt kvintetteten tittelen Forellenquintet.
George Gershwin:
Walking the Dog (Promenade)
Walking the Dog er eitt av fleire musikkstykke som George Gershwin skreiv i 1937 til filmen Shall We Dance med Fred Astaire og Ginger Rogers i hovudrollene. I filmen er denne musikken skriven til ei scene der ein går dei luftetur med hunden om bord på eit luksusfartøy. I 1960 ble denne sekvensen publisert som «Promenade». Det finst mange ulike versjonar og arrangement av denne lett slentrande melodien. Her får vi han med klarinett, fagott, to fiolinar, bratsj, cello, bass og piano.
Gloppen Salongorkester
Eit salongorkester er eit mindre orkester utan ei fast definert besetning som oppstod innan populærmusikk frå siste halvdel av 1800-talet. Men ei typisk besetning kunne vere ei mindre strykargruppe, klaver, pluss fløyte, klarinett, trompet og trombone. Repertoaret kunne ofte omfatte arrangement av folkemusikk frå ulike kantar, slagerar, revy- og dansemusikk og dessutan ein stor del kunstmusikk (overturar, utdrag frå operaer og satsar eller utdrag frå sonatar, symfoniar, nocturner, suiter, serenadar etc. Fellesnemnaren for musikkutvalet er det melodiøse og sentimentale.
Salongorkestra fekk utan tvil betydning som formidlar av seriøs musikk til breie lag av folket. Frå 1920-talet ser vi og at impulsar frå engelske og amerikanske jazz-, danse- og showorkester gjer seg meir og meir gjeldande.
Grunna endring i programmet pga sjukdom er det fyrverkeriet Atle Sponberg og Ann-Helen Moen som kjem inn og har regi på denne programposten! Vi gler oss!